روبان قرمز ( میلاد تهرانی )

تنی که جا می ماند                             

و منی که می روم آن جا که

خدا می داند !

میان میدان مین قلب تو،

کنار روبان های قرمز !!!

به شیشه ی عینکم گل می مالم !

تا جنگنده های نا امیدی

مردمک چشمانم را هدف نگیرند !!!

قرارمان سالها بعد....

موزه ی حیات وحش !

دیشب ،

قلبم را تاکسیدر می کردم !!!

خاطره ها را گردگیری می کنی ،

تا عشق به سرفه بیوفتد و

.....

!!!

آینده بسیار روشن است !

این فال را پزشک ،

از نقش های ته شیشه ی آزمایش خونم

گرفته است !!!

ببخش اگر نا خواسته از تو دور می شوم ،

دلواپست می کنم

خانه ای سوت و کور می شوم .

تو ، به دیدن من عادت نکرده ای

من ، به نبود تو عادت نکرده ام

به خدا مجبور می شوم !!!